难念的经

难念的经原文：

吞风吻雨葬落日未曾彷徨欺山赶海践雪径也未绝望 拈花把酒偏折煞世人情狂凭这两眼与百臂或千手不能防 天阔阔雪漫漫共谁同航这沙滚滚水皱皱笑着浪荡 贪欢一刻偏教那女儿情长埋葬 笑你我枉花光心计爱竞逐镜花那美丽 怕幸运会转眼远逝为贪嗔喜恶怒着迷 责你我太贪功恋势怪大地众生太美丽 悔旧日太执信约誓为悲欢哀怨妒着迷 啊舍不得璀灿俗世啊躲不开痴恋的欣慰 啊找不到色相代替啊参一生参不透这条难题 吞风吻雨葬落日未曾彷徨欺山赶海践雪径也未绝望 拈花把酒偏折煞世人情狂凭这两眼与百臂或千手不能防 天阔阔雪漫漫共谁同航这沙滚滚水皱皱笑着浪荡 贪欢一刻偏教那女儿情长埋葬 吞风吻雨葬落日未曾彷徨欺山赶海践雪径也未绝望 拈花把酒偏折煞世人情狂凭这两眼与百臂或千手不能防 天阔阔雪漫漫共谁同航这沙滚滚水皱皱笑着浪荡 贪欢一刻偏教那女儿情长埋葬 笑你我枉花光心计爱竞逐镜花那美丽 怕幸运会转眼远逝为贪嗔喜恶怒着迷 责你我太贪功恋势怪大地众生太美丽 悔旧日太执信约誓为悲欢哀怨妒着迷 啊舍不得璀灿俗世啊躲不开痴恋的欣慰 啊找不到色相代替啊参一生参不透这条难题 吞风吻雨葬落日未曾彷徨欺山赶海践雪径也未绝望 拈花把酒偏折煞世人情狂凭这两眼与百臂或千手不能防 天阔阔雪漫漫共谁同航这沙滚滚水皱皱笑着浪荡 贪欢一刻偏教那女儿情长埋葬 吞风吻雨葬落日未曾彷徨欺山赶海践雪径也未绝望 拈花把酒偏折煞世人情狂凭这两眼与百臂或千手不能防 天阔阔雪漫漫共谁同航这沙滚滚水皱皱笑着浪荡 贪欢一刻偏教那女儿情长埋葬
海日生残夜，江春入旧年
年年游子惜余春，春归不解招游子
相逢唤醒京华梦，吴尘暗斑吟发
西陆蝉声唱，南冠客思深
佳游不可得，春风惜远别
北极朝廷终不改，西山寇盗莫相侵
曾把芳心深相许故梦劳诗苦
行到水穷处，坐看云起时
莫莫高山深谷逶迤
活水源流随处满，东风花柳逐时新

难念的经拼音解读：

tūn fēng wěn yǔ zàng luò rì wèi zēng páng huáng qī shān gǎn hǎi jiàn xuě jìng yě wèi jué wàng niān huā bǎ jiǔ piān shé shà shì rén qíng kuáng píng zhè liǎng yǎn yǔ bǎi bì huò qiān shǒu bù néng fáng tiān kuò kuò xuě màn màn gòng shuí tóng háng zhè shā gǔn gǔn shuǐ zhòu zhòu xiào zhe làng dàng tān huān yī kè piān jiào nà nǚ ér qíng zhǎng mái zàng xiào nǐ wǒ wǎng huā guāng xīn jì ài jìng zhú jìng huā nà měi lì pà xìng yùn huì zhuǎn yǎn yuǎn shì wèi tān chēn xǐ è nù zháo mí zé nǐ wǒ tài tān gōng liàn shì guài dà dì zhòng shēng tài měi lì huǐ jiù rì tài zhí xìn yuē shì wèi bēi huān āi yuàn dù zháo mí a shě bù dé cuǐ càn sú shì a duǒ bù kāi chī liàn de xīn wèi a zhǎo bu dào sè xiàng dài tì a cān yī shēng cān bù tòu zhè tiáo nán tí tūn fēng wěn yǔ zàng luò rì wèi zēng páng huáng qī shān gǎn hǎi jiàn xuě jìng yě wèi jué wàng niān huā bǎ jiǔ piān shé shà shì rén qíng kuáng píng zhè liǎng yǎn yǔ bǎi bì huò qiān shǒu bù néng fáng tiān kuò kuò xuě màn màn gòng shuí tóng háng zhè shā gǔn gǔn shuǐ zhòu zhòu xiào zhe làng dàng tān huān yī kè piān jiào nà nǚ ér qíng zhǎng mái zàng tūn fēng wěn yǔ zàng luò rì wèi zēng páng huáng qī shān gǎn hǎi jiàn xuě jìng yě wèi jué wàng niān huā bǎ jiǔ piān shé shà shì rén qíng kuáng píng zhè liǎng yǎn yǔ bǎi bì huò qiān shǒu bù néng fáng tiān kuò kuò xuě màn màn gòng shuí tóng háng zhè shā gǔn gǔn shuǐ zhòu zhòu xiào zhe làng dàng tān huān yī kè piān jiào nà nǚ ér qíng zhǎng mái zàng xiào nǐ wǒ wǎng huā guāng xīn jì ài jìng zhú jìng huā nà měi lì pà xìng yùn huì zhuǎn yǎn yuǎn shì wèi tān chēn xǐ è nù zháo mí zé nǐ wǒ tài tān gōng liàn shì guài dà dì zhòng shēng tài měi lì huǐ jiù rì tài zhí xìn yuē shì wèi bēi huān āi yuàn dù zháo mí a shě bù dé cuǐ càn sú shì a duǒ bù kāi chī liàn de xīn wèi a zhǎo bu dào sè xiàng dài tì a cān yī shēng cān bù tòu zhè tiáo nán tí tūn fēng wěn yǔ zàng luò rì wèi zēng páng huáng qī shān gǎn hǎi jiàn xuě jìng yě wèi jué wàng niān huā bǎ jiǔ piān shé shà shì rén qíng kuáng píng zhè liǎng yǎn yǔ bǎi bì huò qiān shǒu bù néng fáng tiān kuò kuò xuě màn màn gòng shuí tóng háng zhè shā gǔn gǔn shuǐ zhòu zhòu xiào zhe làng dàng tān huān yī kè piān jiào nà nǚ ér qíng zhǎng mái zàng tūn fēng wěn yǔ zàng luò rì wèi zēng páng huáng qī shān gǎn hǎi jiàn xuě jìng yě wèi jué wàng niān huā bǎ jiǔ piān shé shà shì rén qíng kuáng píng zhè liǎng yǎn yǔ bǎi bì huò qiān shǒu bù néng fáng tiān kuò kuò xuě màn màn gòng shuí tóng háng zhè shā gǔn gǔn shuǐ zhòu zhòu xiào zhe làng dàng tān huān yī kè piān jiào nà nǚ ér qíng zhǎng mái zàng
hǎi rì shēng cán yè，jiāng chūn rù jiù nián
nián nián yóu zǐ xī yú chūn，chūn guī bù jiě zhāo yóu zǐ
xiāng féng huàn xǐng jīng huá mèng，wú chén àn bān yín fā
xī lù chán shēng chàng，nán guān kè sī shēn
jiā yóu bù kě dé，chūn fēng xī yuǎn bié
běi jí cháo tíng zhōng bù gǎi，xī shān kòu dào mò xiāng qīn
céng bǎ fāng xīn shēn xiāng xǔ gù mèng láo shī kǔ
xíng dào shuǐ qióng chù，zuò kàn yún qǐ shí
mò mò gāo shān shēn gǔ wēi yí
huó shuǐ yuán liú suí chù mǎn，dōng fēng huā liǔ zhú shí xīn
※提示：拼音为程序生成，因此多音字的拼音可能不准确。

相关翻译

此词作于开成三年（838），作者以太子宾客分司东都（洛阳）时。题下原有作者自注：“和乐天（即白居易）春词，依《忆江南》曲拍为句。第一首词写的是一位洛阳少女的惜春之情。她一边惋惜春天
本文写于宋仁宗至和元年（1054）七月某日，是作者与他的两位朋友和两个胞弟同游褒禅山后所写。这是一篇记述与议论相结合的散文，与一般游记不同，独具特色。全文按照记叙和议论的层次，可分
法制不容私议，人们就不敢相互营私；刑杀不容宽赦，人们就不敢忽视为善；授爵赐禄的大权不假送于人，臣下就不会作乱于人君。这三事掌握在官府，就是“法”；推行到全国民众，就成其为俗。其他事
李方膺出身官宦之家，好友袁枚称其为唐代名相邺侯李泌（非蜀汉李泌）之后，其六世祖曾任明户部郎中，父亲李玉鋐历任两广及云南知县、知府，后转福建粮驿道，主管粮政、交通，两度任京官，后任福
刘昚（shèn）虚，生于开元二年（714年），字全乙，洪州新吴（即今江西奉新县）人。八岁能文。开元二十二年（734年）中进士，官洛阳尉及夏县令。他精通经史，诗多幽峭之趣，

相关赏析

注释人日：古代相传农历正月初一为鸡日，初二为狗日，初三为猪日，初四为羊日，初五为牛日，初六为马日，初七为人日。人归落雁后：诗人回家的日子要落在春回大地北飞的雁群之后。思发在花前：自
河水曲折，河水弯弯，飞鹭双双对对，在那碧波上回旋。哪儿有他乘坐的归舟？在夕阳的余晖里，我独立江边小楼。上天都憎恨梅花，开得太多太盛，用大雪封盖梅的枝头。在幽凄的深院，卷帘看外边
士人们在下棋饮酒的时候，喜欢引用一些戏谑的话语，来帮助谈笑，所引的大多都是唐代人的诗句，年轻人多不知道这些诗句是从哪儿来的，我在这里随使记下我所记得的。“公道世间惟白发，贵人头上不
梁，是房屋建筑中的水平方向的长条形承重构件，在木结构屋架中通常按前后方向架放在柱子上。柱，是建筑物中直立的起支撑作用的构件，在木结构屋架中， 梁和柱是建筑结构中最关键、最重要、最结
高句丽国，出于夫余，自称其先祖是朱蒙。朱蒙的母亲为河伯之女，被夫余王关在一所屋子里。她被日光照射，抽身避开，日影又追逐她。不久她就有了身孕，后生下一卵，大有五升。夫余王把它丢给狗吃

作者介绍

张绍文 张绍文（生卒年不详）字庶成，润州（今江苏镇江）人。张榘之子。《江湖后集》卷一四载其词四首。